De snaartheorie – een oplossing voor het conflict tussen de kwantummechanica en de zwaartekracht – veronderstelt dat de vorm en de inhoud van het totale universum (en veronderstelde universa) bepaald worden door de trillingsfrequenties in de kern van elk afzonderlijk atoom (lees bouwsteen) – atomos is Grieks voor ondeelbaar – en elk afzonderlijk deeltje van deze bouwsteen in (ten minste) tien dimensies. Met onze zintuigen kunnen wij drie dimensies waarnemen: breedte, hoogte en diepte.

De snaar van een snaarinstrument kan verschillende tonen voortbrengen. Zo kan een snaartje van de snaartheorie ook heel veel verschillende deeltjes voortbrengen, afhankelijk van de manier waarop het trilt. Dit concept staaft de hypothese dat er uiteindelijk geen verschil bestaat tussen materie en energie. Alles is één.